0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Δεν βλέπω διαφορά μεταξύ του "εκεί όπου" και του "εκεί ψηλά". Άρα, λογικά, πιστεύω πως στέκει να πούμε ότι το "εκεί" προσδιορίζει την αναφορική επιρρηματική πρόταση. Αυτό δεν είχες στο μυαλό σου;
Ναι, βέβαια, το έχουμε. Μπορείς να δεις και στον Smyth (2537) που έχει αρκετά παραδείγματα.
Ναι. Δεν υπάρχει όμως συγκεκριμένος συντακτικός χαρακτηρισμός; Δηλαδή λέμε απλώς ότι το ένα επίρρημα προσδιορίζει το άλλο (ή την αναφορική πρόταση), χωρίς να λέμε ως τι;
Α, αυτά είναι η ενσωμάτωση του όρου αναφοράς, τα ξέρω. Εγώ ρωτάω αν στα Αρχαία έχουμε δεικτική αντωνυμία + αναφορική πρόταση + όρο αναφοράς, πράγμα που δεν θυμάμαι να έχω δει. Δηλαδή (παίρνω το παράδειγμα του Smyth και προσθέτω τη δεικτική αντωνυμία) εἰ ἔστιν, ταύτην ἣν σὺ πρότερον ἔλεγες ἀρετήν, ἀληθής.
Αν υπάρχει στα Αρχαία τέτοια περίπτωση, έχουμε έναν όρο αναφοράς ἀρετήν και μια αναφορική ως επιθετικό στο ἀρετήν και μια δεικτική αντωνυμία ως κατηγορηματικό στο σύνολο αναφορική πρόταση ( που λειτουργεί ως επιθετικός προσδιορισμός) + ουσιαστικό*; Αλλά είναι πολύ περίεργη δομή, να τίθεται η αναφορική μεταξύ δεικτικής αντωνυμίας και ουσιαστικού (-όρου αναφοράς)!
Άσε που η ύπαρξη (αν υπάρχει) τέτοιας δομής αναιρεί και το άλλο που έχουμε πει, ότι αν έχουμε ταύτην ἀρετήν ἣν σὺ πρότερον ἔλεγες, η αναφορική λειτουργεί ως επιθετικός στο σύνολο ταύτην ἀρετήν. Αυτό δεν είχαμε πει;
Αυτή η ερμηνεία συνάδει και με αυτό που λέμε, ότι ο όρος αναφοράς δεν μπορεί να ακολουθεί (γιατί, όπως είχα διαβάσει εδώ, στο φόρουμ, δεν υπάρχει με τις αναφορικές καταφορά, αλλά μόνο αναφορά).
Όχι δεν είχαμε πει τέτοιο πράγμα. Ίσως παρανόησες κάποια κακή διατύπωση.
Όμως, απ' ό,τι έχω καταλάβει, επαναληπτική θεωρείται η αντωνυμία μόνο αν προηγείται το ουσιαστικό κεφαλή, όπως πχ στο "τὸν ἄνδρα τοῦτον, ὅν πάλαι ζητεῖς..., οὗτός ἐστιν ἐνθάδε” (βλ. Smyth, 2533 a).Aντιθέτως, αν προηγείται μόνη της η αναφορική, θεωρείται ότι έχει μετακινηθεί μπροστά για έμφαση και ότι το δεικτικό που ακολουθεί είναι ο όρος αναφοράς της. (βλ. Smyth 2492: The relative clause is often made emphatic by placing after it the main clause with the demonstrative antecedent. Thus, ὅ τι βούλεται, τοῦτο ποιείτω whatever he wants, that let him do P. Eu. 285e.)
Ε, ως επιρρηματικός προσδιορισμός του τόπου. Τι άλλο;
ο όρος αναφοράς δεν μπορεί να ακολουθεί (γιατί, όπως είχα διαβάσει εδώ, στο φόρουμ, δεν υπάρχει με τις αναφορικές καταφορά, αλλά μόνο αναφορά).
Επομένως, αν έχουμε π.χ. τοῦτον τὸν στρατιώτην ὅς..., η αναφορική είναι επιθετικός μόνο στο τὸν στρατιώτην, ενώ το τοῦτον είναι κατηγορηματικός στο ονοματικό σύνολο στρατιώτην + αναφορική πρόταση (όπως αν είχαμε τοῦτον τὸν ἀνδρεῖον στρατιώτην);
Πάντως πολλοί -μάλλον οι περισσότεροι- θεωρούν ότι η δεικτική αντωνυμία επαναλαμβάνει εμφαντικά το περιεχόμενο της αναφορικής (γιατί το έχω δει και σε θεματογραφίες), όπως ακριβώς και όταν το δεικτικό βρίσκεται μετά από ειδική ή πλάγια ερωτηματική πρόταση (γενικώς ονοματική πρόταση, αλλά δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή παράδειγμα με ενδοιαστική).Όσο για τον Smyth, στο 1252 γράφει οὗτος (less often ἐκεῖνος) may take up and emphasize a preceding subject or object και δίνει και παράδειγμα ἃ ἂν εἴπῃς, ἔμμενε τούτοις. Με αυτά που γράφει στο 2492, τα οποία φαίνονται να έρχονται σε αντίφαση με αυτά στο 1252, ίσως να εννοεί απλώς ότι, αν το δεικτικό προηγείτο της αναφορικής, θα ήταν ο όρος αναφοράς. Ίσως θεωρεί περιττό να διευκρινίσει πάλι ότι, αφού ο όρος αναφοράς μετακινείται μετά από την αναφορική, για να δοθεί έμφαση στην αναφορική, η αναφορική συντάσσεται πλέον ως ελεύθερη, σύμφωνα με το 1252.
Αυτό σημαίνει ότι στο προηγούμενο παράδειγμα που έδωσα από τον Δημοσθένη (25.9) το δεικτικό ἐντεῦθεν λειτουργεί ως επιρρ. προσδιορ. του τόπου στις ακόλουθες αναφορικές τοπικές προτάσεις, που εισάγονται με το ὅθεν και οι οποίες πρέπει να εκληφθούν ως ελεύθερες. Επομένως, αίρεται η προηγούμενη ερμηνεία, σύμφωνα με την οποία η σχέση ήταν αντίστροφη, δηλαδή η αναφορική εκλαμβανόταν ως συμπλήρωμα του επιρρήματος. Πάντως, σε ορισμένα ελληνικά Συντακτικά (π.χ. Μπαχαράκης) η αναφορική λαμβάνεται ως επεξήγηση στο ἐντεῦθεν, στο οποίο μάλιστα έχουν βάλει και κόμμα (που σε καμία έκδοση δεν υπάρχει).
Σπανίως ο όρος αναφοράς μπορεί να έπεται: Αντιφ. 5.85 ἐγὼ δὲ καθ᾽ οὓς μὲν ἀπήχθην, οὐκ ἔνοχός εἰμι τοῖς νόμοις (Smyth 2541).
Να πω κάποια πράγματα συμπληρωματικά προς τα παραπάνω, για να έχεις πιο πλήρη εικόνα.Κατ' αρχάς, σε ό,τι αφορά το αντικείμενο, και στα ελληνικά και στα λατινικά, το πρόσωπο ή πράγμα στο οποίο μεταβαίνει μια ενέργεια εκφράζεται συντακτικά με αιτιατική (άμεσο) ή δοτική (έμμεσο). Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις όπου μια πτώση εμφανίζεται υποχρεωτικά δίπλα σε ένα ρήμα για να ολοκληρώσει το νόημά του, στην πραγματικότητα έχουμε απλό συμπλήρωμα και όχι αντικείμενο στο οποίο μεταβαίνει κάποια ενέργεια. Στα ελληνικά συντακτικά είθισται να χρησιμοποιείται ο όρος "αντικείμενο" για όλα, στα ξένα αποφεύγεται.