Ποιο είναι το μεγαλύτερο άγχος που έχετε ως εκπαιδευτικοί?

[Panayota]

Η μεγαλύτερή μου αγωνία είναι όταν και αν μπω στη δημόσια εκπαίδευση (γυμνάσιο ή λύκειο) να μην πληρώσουν τα παιδιά την δική μου απειρία -σε όλα τα επίπεδα...

[PDE ads]

[kittoulini]

kathyk ας μου το πει και εμενα οποιος το καταφερει..βεβαια..ειπαμε..να κανουν ησυχια, αλλα ας μην ειναι και νεκροταφειο..παιδια ειναι..

[professor]

εγω παλια καραβανα στα ιδιαιτερα όσο  χαλαρά πέρασα τον ασεπ τοσο ζορίστηκα στην αρχή ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΜΟΥ ΚΑΡΙΕΡΑΣ !
δεν είχα  κάνει σε φροντιστήριο και τα ειδα λίγο μηδενιστικΑ στην αρχη
αφού ελεγα θα με μονομοποιησουν σαν εκπαιδευτικό η οχι?
μετα καταλαβα οτι το ψαρΙ βρωμαει απο το κεφάλι οι σύμβουλοι πχ ερχονται να ελεγξουν αυτα που σου έμαθαν τρόπος του λέγειν μήνες μετα την πρωτη εισοδο στην τάξη
τελοσ πάντων δε θέλω να τα θυμάμαι γιατί θα πω καμιά απρέπεια
περα απο αυτο κατάλαβα ότι το ψυχικό φορτίο σε αποθαρρύνει από να εισαι δημιουργικός
οταν όμως για τον α η β λογο ειδα πωσ μπρω να ειμαι χαλαρός τρόπον τινα στην αίθουσα έκανα καλη δουλεια!
η πρωτη μας έγνοια βεβαίως είναι να κανουμε καλη δουλειά στα πανελλαδικά   εξεταζόμενα μαθηματα για να βγει έγκαιρα η υλη και ει δυνατόν  όχι άρπα κολλα
ΜΙΛΩ

[vk]

Προσωπικά πιστεύω ότι το να έχεις άγχος στη δική μας τη δουλειά είναι και φυσιολογικό και καλό-δημιουργικό. Αν κάποιος είναι χ...αλαρός κι όσα πάνε κι όσα έρθουν, τότε κάτι δεν πάει καλά. Ή είναι πολύ σίγουρος για τον εαυτό του και τις επιδόσεις-ικανότητές του ή είναι αδιάφορος για τη δουλειά του (και τα δύο εξίσου επικίνδυνα!!! )
Αν μπορούσα πάντως να "ιεραρχήσω" τα άγχη μου, στην πρώτη θέση θα έβαζα κι εγώ το να μη μου χτυπήσει κανένα παιδί (ίσως γιατί, λόγω ειδικότητας, αυτό είναι και το πιο επίφοβο...). Μη βρεθώ ποτέ στη θέση να πω σε γονιό "έλα πάρε το παιδάκι σου γιατί χτύπησε", είτε λίγο είτε πολύ για μένα δεν έχει διαφορά...

Λοιπόν 10 χρονια που δουλεύω με παιδιά ειτε δημόσιο ειτε ιδιωτικά αυτός ήταν ο μεγαλύτερος φόβος μου!
Και ήρθε η άτυχη στιγμή να βρεθεί ένα παιδί στη  λάθος θέση, τη λάθος στιγμή......
Στεκόταν όρθιο και περίμενε το φίλο του να φέρει ένα παιχνίδι για να παίξουν........πίσω του σε μικρή απόσταση ήταν 2 παιδιά που αστεύονταν μεταξύ τους......το ένα από τα 2 αυτά παιδιά που δεν ελέγχει και πολύ καλά το σωμα του κάνοντας να φύγει με τρόπο ζωηρό παραπατά και πέφτει πάνω στο παιδί που περίμενε αμέριμνο...... Ακολούθησε και το 2ο και έπεσε και αυτό από πάνω του....Το αποτέλεσμα? το παιδί το πρώτο που είναι και μικρόσωμο να σπάσει το μηρό του και να βρίσκεται στο νοσοκομείο...

Το περιστατικό έγινε όχι στη βάρδιά μου αλλά εκείνη την ημέρα πήγα νωρίς στο σχολείο για δουλειές και επειδή η συνάδελφος φοβήθηκε πολύ που το παιδί δεν μπορούσε να κουνησει το πόδι του και είχε σοκαριστεί γιατί δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι συνέβαινε αφού το παιδάκι δεν δάκρυσε στιγμή και δεν είχε ακόμη προλάβει το ποδι να πρηστεί...πήρα τηλέφωνο τη μητέρα να έρθει να παραλάβει το παιδάκι της σαν κάπως πιο ψύχραιμη και ........
ομολογώ ότι δεν έχω νιώσει ποτέ μα ποτέ πιο άσχημα στη ζωή μου..........

Οι γονείς βέβαια απειλούν θεούς και δαίμονες...........

[PDE ads]

[kathyk]

καταλαβαίνω τους γονείς αλλά κι εσύ τί μπορούσες να κάνεις; να γίνεις superman και να τα προλάβεις στον αέρα πρίν πέσουν; άντε βέβαια να εξηγήσεις.. θα πουν όπως όλοι..¨κι εσύ που ησουνα;; δεν τα πρόσεχες;;" εμενα τις προάλλες το ζωηρό παιδί της τάξης έιχε αρπάξει από το κεφάλι κάποιον και του το χτυπούσε στα κάγκελα. τί να πεις γιαυτό.. στο διάλειμμα αισθάνομαι σαν να έχω περισκόπιο και το κεφάλι μου πάει δεξια και αριστερα συνέχεια. ποσα να προλάβεις όμως;;   

[Anast77]

Ας μη γελιομαστε.. Ειναι ανθρωπίνως αδύνατο να τα προλάβεις όλα και να εξασφαλίσεις οτι δε θα συμβεί κάτι, ειδικά στην εφημερία.
Εμένα μου είχε τύχει να είμαι στο μέσον της αυλής εφημερια και ένα κοριτσάκι να πέσει από τη μεγάλη εξωτερική σκάλα και να φτάσω εκεί τη στιγμή που ήδη είχε προσγειωθεί στο τελευταίο σκαλοπάτι. Με το που σηκωνω το παιδι, κάνει εμετό, ενώ εκλαιγε και κρατούσε τη μέση του. Τρελάθηκα!
Ηρθε κι ενας συναδελφος, το πήραμε σηκωτό στο γραφείο και ευτυχώς συνήλθε και δεν ήταν κάτι πολύ σοβαρό. Εκείνη τη μέρα ομως το πήρα απόφαση ότι δεν εχω υπερφυσικές ικανότητες να ειμαι παντού και πάντα. Ειδικά στα διαλειμματα που τρέχουν, τσακωνονται.. Εδώ στο διάδρομο του σχολείου όταν χτυπήσει το κουδουνι τρέχουν τόσο πολύ που άπειρες φορές έχουν πέσει πάνω μου. Πού να τα πιάσεις και πού να τα σταματήσεις για να μη γινει κανενα ατυχημα...