Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο

[anemona]

Αν μπορεί 100 θα ταν τέλειο.Μαζί με καθηγητή αλλά και μόνος του που θα ελεγχθούν μετά.Αδύνατο....ξέρω.

[PDE ads]

[basiliki]

Καλημέρα και καλό μήνα σε όλους!!! Παιδιά μία ερώτηση...ένας μαθητής

[theodora7]

Επίσης καλό μήνα. Νομίζω, προσωπική άποψη, πως από

[basiliki]

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ theodora να είσαι καλά

[PDE ads]

[ele@n]

Γνωρίζει κάποιος τι ισχύει με τους κανόνες τονισμού στην προσωπική αντωνυμία; Π.χ. γιατί ή δοτική στο γ πρόσωπο θέλει περισπωμένη;

[apri]

Γνωρίζει κάποιος τι ισχύει με τους κανόνες τονισμού στην προσωπική αντωνυμία; Π.χ. γιατί ή δοτική στο γ πρόσωπο θέλει περισπωμένη;

Οι περισσότεροι τύποι είναι προϊόν συναίρεσης π.χ  ἕο--οὗ,  σφέες--σφεῖς, σφέας--σφᾶς

Η δοτική ενικού (οἷ), για να είμαι ειλικρινής, δεν γνωρίζω γιατί παίρνει περισπωμένη, γιατί  αυτός ο τόνος υπήρχε και στον ασυναίρετο ομηρικό τύπο ἑοῖ. Μια πιθανότητα που σκέφτομαι είναι ότι μπορεί να έπαιρνε περισπωμένη, για να μη συμπέσει με την ονομαστική της κτητικής αντωνυμίας (ἑοί) που οξυνόταν.

[ele@n]

Ενώ οι αντίστοιχοι τύποι του α και β προσώπου;γιατί οξυνονται;

[apri]

To "οι" και το "αι" στο τέλος των ονομάτων θεωρούνται βραχύχρονα, εκτός αν είναι προϊόν συναίρεσης ή αν πρόκειται για την παλιά τοπική πτώση (π.χ Ισθμοῖ) που πρέπει να ξεχωρίσει από την ονομαστική.
Το "εμοί" και το "σοί", αφού δεν ανήκουν στις παραπάνω εξαιρέσεις, δεν θα μπορούσαν παρά να οξύνονται.

[ele@n]

Σωστά τα λες, το παρεβλεψα γιατί σκεφτόμουν γενική και δοτική που τονίζονται στη λήγουσα παίρνουν περισπωμένη! Και εννοείται λόγω σημασίας ότι δεν υπάρχει σύγχυση μεταξύ του τύπου "εμοι" στην προσωπική και κτητική, έτσι;

[apri]

Σωστά τα λες, το παρεβλεψα γιατί σκεφτόμουν γενική και δοτική που τονίζονται στη λήγουσα παίρνουν περισπωμένη!

Η γενική και δοτική που τονίζεται στη λήγουσα περισπάται, αν έχει προέλθει από συναίρεση. Στην α' και β' κλίση αυτό συμβαίνει στα ονόματα που τονίζονται στη λήγουσα, γιατί το θεματικό φωνήεν συναιρείται με την κατάληξη.
Γι' αυτό και θεωρούμε δεδομένη την περισπωμένη.

Και εννοείται λόγω σημασίας ότι δεν υπάρχει σύγχυση μεταξύ του τύπου "εμοι" στην προσωπική και κτητική, έτσι;

Ναι, αλλά τότε δεν ισχύει η υπόθεση ότι το "εοῖ" περισπάται, για να διαφοροποιηθεί από την ονομαστική της κτητικής αντωνυμίας.
Μπορούμε να πούμε με σχετική βεβαιότητα ότι το "οἷ" έχει προέλθει από συναίρεση και γι' αυτό περισπάται σε αντίθεση με τα ἑμοί-σοί. Όμως, για τον αρχικό ομηρικό τύπο "εοῖ" είναι ένα ερώτημα γιατί έχει περισπωμένη.
Αν βρω ή σκεφτώ κάτι, θα σου γράψω, αν και δεν νομίζω ότι θα σου το ρωτήσει ποτέ μαθητής.

[ele@n]

Η γενική και δοτική που τονίζεται στη λήγουσα περισπάται, αν έχει προέλθει από συναίρεση. Στην α' και β' κλίση αυτό συμβαίνει στα ονόματα που τονίζονται στη λήγουσα, γιατί το θεματικό φωνήεν συναιρείται με την κατάληξη.
Γι' αυτό και θεωρούμε δεδομένη την περισπωμένη.

Παίρνοντας ως παράδειγμα το οξυτονο ποιητής τώρα μου δημιουργήθηκαν νέες απορίες:
α)αφού το θέμα είναι ποιητα-, γιατί προσθέτοντας την κατάληξη -ης δεν θεωρείται συνηρημενο;
β) αφού το θέμα είναι ποιητα- (με -α- μακρό) γιατί στην κλητική υπερισχύει η κατάληξη του -α- βραχύ; (Θα σκεφτώ "έτσι λέει ο κανόνας". Ναι, αλλά μήπως υπάρχει εξήγηση και γι' αυτό;)

[kgiannis]

Συνάδελφοι, να ρωτήσω κάτι.

Μια φίλη μου μετά από χρόνια αποφάσισε μετά από χρόνια να δώσει πανελλήνιες για να περάσει γαλλική φιλολογία (σχολή για την οποία χρειάζονται 12500 μόρια.)

Πόσο εύκολα είναι τα Αρχαία; Υπάρχουν θέματα προβλέψιμα ακόμη και στο αδίδακτο;

Θυμάμαι στα Μαθηματικά (όταν έδινα πανελλήνιες με τις κατευθύνσεις) κάποια θέματα πέφτανε σχεδόν κάθε χρονιά; Τα περίμενες.

 Ισχύει κάτι τέτοιο στα Αρχαία; Θα δυσκολευτεί πολύ να πιάσει ένα 10 δεδομένου ότι δουλεύει; 

[apri]

Παίρνοντας ως παράδειγμα το οξυτονο ποιητής τώρα μου δημιουργήθηκαν νέες απορίες:
α)αφού το θέμα είναι ποιητα-, γιατί προσθέτοντας την κατάληξη -ης δεν θεωρείται συνηρημενο;

Κατ' αρχάς, όταν μιλάμε για συναιρέσεις του θεματικού φωνήεντος με την κατάληξη, πηγαίνουμε πολύ πίσω στον χρόνο, δηλ. στον Όμηρο και ακόμα πιο πριν. Δεν έχουν σχέση δηλ. με τα συνηρημένα ουσιαστικά όπως το Ερμής, συκή κλπ.

Στην ονομαστική η κατάληξη δεν είναι -ης, όπως λες. Είναι -ς. Το "η" είναι θεματικό φωνήεν. Το -ης είναι η φαινομενική κατάληξη. Ομοίως, στην αιτιατική η πραγματική κατάληξη είναι -ν.

Στη δεύτερη κλίση στη γενική ο αρχικός τύπος ήταν  ο-ιο ή ο-ο, που έδωσαν τελικά τη φαινομενική κατάληξη -ου. Στη δοτική ήταν ο-οι (που έδωσε ῳ).
Στην α' κλίση η γενική ενικού ήταν α-ο (που έδωσε -ου) και η γενική πληθυντικού α-ων (που έδωσε -ῶν).

Αυτά σου τα γράφω ενδεικτικά, για να δεις πώς λειτούργησαν κάποιες συναιρέσεις. Άλλωστε, δεν έχουν γίνει συναιρέσεις παντού. Στην ονομαστική όπως είδες, δεν έχει γίνει. Στην αιτιατική πληθυντικού έχει γίνει αντέκταση, που είναι κάτι διαφορετικό (δηλ. ο-νς= -ους και α-νς= -ας).

Σου λέω κάποια πράγματα ενδεικτικά. Δεν ξέρω περισσότερες λεπτομέρειες για τη μορφολογική εξέλιξη κάθε πτώσης.

β) αφού το θέμα είναι ποιητα- (με -α- μακρό) γιατί στην κλητική υπερισχύει η κατάληξη του -α- βραχύ; (Θα σκεφτώ "έτσι λέει ο κανόνας". Ναι, αλλά μήπως υπάρχει εξήγηση και γι' αυτό;)

Η κλητική είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Άλλες φορές έχει βραχύ θέμα, άλλες μακρό. Αυτό είναι πιο χαρακτηριστικό στη γ' κλίση. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος για την επιλογή που έκαναν κάθε φορά.

[ele@n]

Apri, σε ευχαριστώ για το χρόνο που διεθεσες να βάλω το νου σε τάξη!!!