PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Πολυ ευχαριστο!! Ποτε με το καλο;

Παράθεση από: Τιμόθεος στις Νοεμβρίου 19, 2012, 06:36:38 pm

Πρέπει να φύγουν 10 για να γίνει 1 διορισμός. Υπομονή.

ωραία, έχουμε έναν εσένα, ψάχνω για τους άλλους εννιά......

τα παράπονά σου στο Μνημόνιο 3......

Φίλε μου, Landau, ο γέροντας Παΐσιος έλεγε επίσης να πηγαίνουμε σαν την μέλισσα στα άνθη και όχι σαν την μύγα στις βρομιές. Επίσης έλεγε στους υπουργούς που επισκεπτόταν το Άγιον Όρος, να μην δίνουν επιχορηγήσεις στα μοναστήρια, διότι θα αφήσουν το κομποσκοίνι οι μοναχοί και θα ασχολούντε με τις επιχειρήσεις.
Η ανταλλαγές εντός του δημοσίου (ενδοοικογενειακές ανταλλαγές) δεν γνωρίζω κατά πόσο θεωρείτε σκάνδαλο.
Όταν πριν αρκετά χρόνια, απ' ότι είπαν οι Ιταλοί, εξαπατήθηκαν από την αγορά της ΑΓΕΤ Ηρακλής( εάν θυμάμαι καλά ήταν η ΑΓΕΤ Ηρακλής), επειδή το κράτος κέρδισε δεν θεωρήθηκε σκάνδαλο. Η ενδοοικογενειακή ανταλλαγή σήμερα θεωρείτε σκάνδαλο. Νομικός δεν είμαι, αλλά συμφωνώ με την άποψη ότι ο καθένας πρέπει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του και όποιος πρέπει να πάει πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, θα πρέπει να πάει το συντομότερο. Αναμένουμε την απόφαση του δικαστηρίου.

Αλλά μου φαίνεται ότι η συζήτηση περί το εάν ο Εφραίμ είναι αθώος δεν επηρεάζει ούτε τον διορισμό μας ούτε την ευτυχία μας. (Για να μην βγούμε εκτός θέματος και μας μηδενίσουν το γραπτό.)

Και τα ζώα ζουν. Και πιο καλά και από τον άνθρωπο..

Θα έχουμε δει την άνοιξη τα αρνάκια στα χωράφια πως συμπεριφέρονται. Με τι χαρά τρώνε το χλωρό χορτάρι. Τρέχουν πέρα δώθε. Δεν χορταίνεις να τα κοιτάς, να τα θαυμάζεις. Χαίρονται τη ζωή τους. (Μόνο που τα καημένα τα σφάζουν και τα τρώνε. Αλλά και μας θα μας φάνε τα σκουλήκια).
Και τα γαϊδουράκια πόσο χαίρονται, όταν βρουν το χορταράκι τους. Αλλά και τα σκυλάκια πώς χοροπηδάνε όταν έχουν τα κέφια τους. Ακόμα και τα γουρούνια όταν τρώνε και κυλιούνται και τρώνε τα αποφάγια, το γλεντάνε.

Και ο άνθρωπος έχει τις χαρές του.
Ποιος χαίρεται πιο πολύ και πιο καλά;
Το ζώο ή ο άνθρωπος; Το αρνάκι, το γαϊδουράκι, το σκυλάκι, το γουρούνι ή εσύ;

Θα σας αναφέρω μια αληθινή ιστορία.
Ήταν Ιούλιος μήνας, μεσημέρι, όταν δυο συνάνθρωποί μας, περίμεναν στον σιδηροδρομικό σταθμό της Πάτρας να πάρουν το τρένο για να ταξιδέψουν. Η ζέστη στο κατακόρυφο. Ένας απ’ αυτούς είδε σε μια γωνιά ένα σκυλάκι αμέριμνο και ξέγνοιαστο. Είπε στον συνταξιδιώτη του: Κοίταξε το σκυλάκι. Για τίποτα δεν χολοσκάει. Ούτε πόσο ρεύμα ούτε πόσο τηλέφωνο θα πληρώσει ούτε αν θα έχει αύριο δουλειά. Αυτή είναι ζωή. Έχεις δίκιο του απάντηση ο άλλος.
Πώς οι καημένοι δεν είπαν: Κρίμα που δεν είμαστε ζώα. Εμπρός λοιπόν να γίνουμε ζώα για να χαρούμε επιτέλους τη ζωή.

Η ύπαρξη, η φύση, του ζώου δεν είναι απαιτητική. Το ένα και μοναδικό της πρόβλημα είναι η ικανοποίηση των ενστίκτων της, με πρώτο την κοιλιά και κατόπιν και σε ορισμένες εποχές την ικανοποίηση του γενετήσιου ενστίκτου (εκτός αν πρόκειται περί πετεινού).
Όμως ο άνθρωπος δεν είναι ταυτόσημος με το ζώο (γι’ αυτό δεν ανέχεται να τον πεις ζώο), δεν έχει μόνο βιολογικές ανάγκες, αλλά και πνευματικές (γιατί δεν έχει μόνο σώμα αλλά και ψυχή).